Westkust

Ik heb vooral het advies gekregen niet naar het westelijke puntje te gaan ivm alle drukte die ik kan verwachten. Wat de moeite en de afstand waard is zal  de noordzijde van de kust zijn. Minehead, Porlock Weir, Lynton. Ongeveer 70km van de camping. 

Het weer zit niet mee, is mijn gedachte. Zwaar bewolkt en de satellietbeelden geven geen opklaring. Toch verwacht ik, gezien de ervaring van alle dagen dat ergens in de dag een mooi-weer moment zal zijn. Met deze verwachting heb ik mijn regenkleding niet mee. 

Onderweg ook niet altijd behaaglijk warm. Dat comfort kan ik wat benaderen met de luxe van mijn motor namelijk; handvat-verwarming. Dus af en toe dat ding aan en door. Af en toe een regenbui, mijn handschoenen nat mijn regenbroek begint wat koud door te komen. Betekent, nattigheid. De vraag wordt dan doorrijden of stoppen en pauze. In het plaatsje Porlock Weir heb ik toch maar even een break genomen. Het ligt direct aan de kust, ik kan het water zien maar geen kustlijn. Lopende door het plaatsje ( direct in het begin vrij snel een goede parkeerplek voor de motor kunnen vinden) vind ik een coffee-bar. Dit is ook het moment om mijn kleding iets minder vochtig te krijgen. Koffie met gebak en ik dacht dat hij slagroom zij. Het blijkt wat anders een boter-vanille Cream. Ik dacht Cream dus slagroom, nee dus. Het smaakt naar boter en bijna geen vanille. Het is zoiets van bijna lekker. Nog een hapje misschien dan toch mmm, nee nog niet. Ik heb alles heerlijk opgepeuzeld.

Na de break even nog doorgewandeld, verkennen waar de weg zoal naar toe gaat. En rechts een kustweg. Terug naar de motor en deze weg volgen, kijken waar we uitkomen. Het blijkt vrij steil omlaag en in dat deel van het plaatsje geen plek om de motor te parkeren. Je begrijpt het al, return naar waar je vandaan komt. Eerst nog even de TomTom instellen op het volgende kustplaatsen om de kustweg te blijven volgen. Op de helling word ik in een scherpe bocht naar rechts geleid. Het is toch iets anders dan een haarspeldbocht, een bocht die wel vaker nemen. Het blijkt een tol-weg. Verrassingen zijn de wereld niet uit, toch!! 

Het blijkt een bosweg,  met een toegangspoort. Het bedrag mag je in een kleine opening in de deur van de aanligggende woning werpen. Foto’s gemaakt van dit bijzondere geheel. Het is als dat de Graven-allee is afgesloten en je bij het Jagershuisje tol moet betalen om door te gaan. Steil omhoog door het bos en uitkomend op de normale weg.

Boven aangekomen is het een glooiend landschap, geen hagen. Lage muurtjes langs de wegen, daarachter gras en heide. Sommige wegen gaan zonder berm direct over in het landschap van gras en heide en ontmoet je links en rechts een verdwaald schaap denk je. Het blijkt gewoon het gebied van deze beesten. Ze zijn beslist niet bang, nemen een gepaste afstand. Ik zie er een paar op een mooie plek om een foto te maken. Dus ik keren plekje weer opgezocht en de schapen waren er nog. Motor parkeren, de schapen liepen al weg. Jammer, heb ik kunnen verwachten. Ik heb de gepaste afstand gepasseerd. Toch maar, voor wat duidelijkheid bij het verhaal, een foto gemaakt. De kustlijn ziet er toch niet zo spectaculair uit. Ik heb het weer natuurlijk ook niet mee. De haventjes zijn leuk om weer mee te maken. Namelijk dat bij laag water de bootjes op het droge liggen. Ik vraag me dan altijd af; hoe krijg je ze dan gebruikt. Moet je weer wachten op hoogwater?

Bij de camping heb ik mijn jas en broek in de schuur gehangen. Een betere plek was er even niet. Mijn handschoenen heb ik op de cylinders gelegd. Die moeten straks weer even gedraaid. Nu mezelf van top tot teen opfrissen. Het avondeten wordt pasta met champignons. Je weet wel die pakjes waar je heet water in doet en 10 minuten moet wachten voordat het gedroogde zover is om het te eten. Vergeet dan vooral niet het vocht absorberend zakje uit het mengsel te halen voor je wat doet.