Het zit er bijna op

De motor staat bepakt en voordat ik vertrek nog even naar Steve. Zijn gastvrijheid kan ik niet zomaar voorbij laten gaan. Op naar de Z-Kust, het plaatsje wat ik aan wil doen “Bridport” is direct zuidwaarts van Langport. Het weer is eigenlijk niet om naar jullie te schrijven. Het regent wat meer, ik heb mijn regenkleding aangedaan om dat wat gisteren gebeurde en erger voor te zijn. 

De kustlijn is gelijk aan wat de westkust te zien geeft. Enigszins glooiend en een kiezelstrand. Het plaatsje Bridport, heeft een gezellige hoofdstraat. Heel veel kleine eetgelegenheden en bar’s. Dit lijkt me de moeite waard even een break te nemen. Parkeerplaats voor de motor, na wat zoeken, in een achterstraatje gevonden. En Ja, en dan blijft het altijd een risico. Je moet je spullen achterlaten. Je hebt er geen zicht op, je moet een keus maken. Op goed vertrouwen op zoek naar een gelegenheid om een “koffie met ..” te nemen.

De gelegenheden aan de hoofdstraat zijn me te opzichtig. Veel verkeer en voetgangers. Ik kijk een zijstraat in en het lijk of ik in de bocht een coffee-bar zie. Die meters ernaar toe brengen me naar een niet duidelijk als zodanige aangeven koffie en eetgelegenheid. De menu-kaart geeft een “full Englisch Breakfast”. Het is geen toeval. Een van de opdrachten is dit ontbijt. Ik zag het in al die dagen nergens staan en denk je dat ik zomaar zin heb in een zo’n stevig ontbijt. Normaal gesproken dus niet. Mijn gedachten toen, hadden iets van, ja dan maar helaas. Nu, dan toch en het weer is ernaar dat ik er best zin in heb. De eigenaar zei nog, met of zonder blackpudding? Met andere woorden. Veel mensen vinden dat niet zo lekker. Proberen?? Alsof ik geen bloedworst ken. Ik heb ingestemd met proberen. Nu de foto hebben jullie al gezien. Het verhaal er achter nu ook gelezen.

Na dit late ontbijt en de uitgebreide pauze naar de volgende havenplaats. Ik probeer de kustlijn te volgen en te gaan richting Southampton.

Het weer is er niet naar. Ik zie weinig van de kust en de tijd gaat.  Ik kom in de buurt van Southampton en moet op zoek naar een camping. Onderweg zie ik weer een van de opdrachten kan realiseren, dat ik een foto ga maken van de vrij lopende pony’s. ik wist dit absoluut niet. In dit natuurgebied lopen de pony’s en runderen en schapen vrij rond. Het rijden gaat dan ook over en weer over wild-roosters. De camping zit ook in dit gebied. Bij de receptie geef ik al mijn persoon-gegevens door en uitgaande van een gewone prijs voor een nachtje staan vraag ik er naar. 35£, Ik schrok echt. De schrik en verwondering moet echt wel zichtbaar zijn geweest. De intake was zo officieel dat er echt geen ontkomen aan is. Ik heb geweigerd. 

Op zoek naar een andere camping. Ik heb er nog een paar, maar moet wel opschieten de tijd dringt. 17:30uur. Ik meen een campsite gevonden te hebben doch niemand te zien. Gezien de info op alle bordjes lijken de beheerders alternatieve mensen. Na wat rondkijken om toch misschien iemand te vinden komt er een manspersoon in een bestelbus het terrein op. Het blijkt, dat de vergunning voor deze camping is verstreken en ik daar absoluut niet kan verblijven. Hij helpt mij aan een andere camping in de buurt. Op naar de volgende, de adres aanduiding zonder huisnummer is en blijft lastig. Je zit altijd in de buurt maar nooit op de juiste plek. Camping gevonden. Receptie reeds gesloten. Er worden aanwijzingen beschreven wat te doen als niemand voor inschrijving aanwezig is. Ik zie dat wat verdwaalde mensen in de buurt van de receptie hun tent hebben staan. Ik zie geen toilet gebouw in de buurt. Mijn gedachte, het wordt niet wat. Ik ga niet tussen die gasten staan, voelt niet goed. Met nergens een toiletgebouw ook niet. Intussen staan er een paar auto’s voor de slagbomen. Een van de bestuurders vraagt wat ik zoek. Met mijn uitleg wordt het niet wat, want het belangrijkste is of ik een plaats heb besproken. Zo niet, heeft alles geen zin.

Intussen 18:30uur Engelse tijd. Als ik er nu een vind is het schemer en misschien wel donker. Mijn conclusie: dit wordt niet wat. Kijkend op mijn iPhone, geen internet. Het vinden van een B&B gaat dus ook niet door.

Ik ben door het geheel “pissed off”. Ik dacht wegwezen hier. Waar ik nu ook terecht kom geen probleem, dit gebied even niet. De zuidelijke snelweg genomen richting Dover. Uiteindelijk moet ik toch daar zijn om de ferry terug te nemen.

Onderweg gaan er natuurlijk wat gedachten door je hoofd. Eerst de ergernissen, geen plek, geen noodplek, geen flexibiliteit, geen internet ontvangst (dus je afhankelijkheid hiervan). Ik rijd de avond door, maar kijken waar ik uitkom. Het is intussen 21:00uur. Mijn plan: naar Hastings. Daar aangekomen  00:00uur weet je natuurlijk niet wat te doen. Waar moet je staan. Midden in de stad met de nodige late gasten? Ergens in een park? Liefs een afdakje boven je hoofd. De regenkleding heb ik nog steeds aan. Koud en nat ben ik niet gelukkig en het is nog steeds dat het af en toe regend. Onderwijl nog niets gevonden. Deze nachtbraker zoekt een plekje. Hoe het zo komt, geen idee. Ik rijd langs de zee, op de boulevard en zie een gebouw met afdak en bankjes met uitzicht op zee. Een mogelijkheid om eigenlijk overdag de zee te zien in een moment van rust. Met een parkeerplaats vrij om te staan. Door het regenachtige weer en de windrichting zijn de bankjes wel nat. Maar” who cares”, ik heb mijn regenkleding aan, ik ben goed ingepakt. Dit wordt mijn plekje voor de nacht een betere keus heb ik niet. De omgeving is rustig ik heb er geen onrustige gevoelens van. Dus OK!!

’s avonds word ik wel een aantal keer wakker. Ik heb het idee niet al te goed te slapen. Mijn kleding onder de regenkleding voelt fris. Het lijkt erop dat het vochtig is. Dus word het wat ventilatie geven en proberen verder te slapen. ‘s morgens komt er een auto langs rijden. Er stappen een man en een vrouw uit en vragen mij of alles OK is. Na uitleg van mij over de reden van overnachting en dat het verder goed met me gaat weten ze te vertellen dat dit een plek is wat vaker door zwervers wordt gebruikt. Zij zijn er om deze personen wat hulp te geven. Toch mooi dat er zulke organisaties zijn. Zoals ik in gesprekken met lokale mensen heb gehad, kennen zij geen organisaties die dit doen. De Salvaton Army. Die is dan als enige bekend. Maar hoe en wat blijft onbekend. Deze organisaties blijven buiten de schijnwerpers.

Het is ‘s morgens aan de kust met zicht op de branding en het heerlijke geluid ervan niet verkeerd. Ook zie je de vroege vogels die naar hun werk gaan, de vroege joggers, de fanatiek zwemmers en de dapperen die even een fris bad nemen. Een enkele strandjutter met speciaal gereedschap.

Ik heb van mezelf en mijn onderdak maar geen foto’s gemaakt. Op dat moment vond ik het wat gênant. Ik ben er nu wat overheen en schrijf erover. Het is een situatie die je kan overkomen. Je komt ergens in wat je dwingt iets te doen. Uiteindelijk komt het goed, Hoe kom het, dat ik dan om middernacht op deze plek terecht kom. De plek is vrij. De ontmoeting met mensen die wat geven om hun medemens die behoeftig zijn. Voor alles toch maar even een moment om bij stil te staan. Volgens mijn activity-tracker heb ik 5uur geslapen wel met veel keren dat ik even wakker was. Toch nog voldoende nachtrust!!