Bath, Wells, Glastonbury

Ik heb nu even de tijd toch weer wat te schrijven. Mijn iPhone staat op 30%, mijn powerbank op 1/2. Ik laad de iPhone nu op en breng straks de powerbank naar de receptie en ga dan nog wat in de omgeving neuzen. Vanavond is weer rijkelijk energie voorhanden om wat ik geschreven heb af te maken en te verzenden.

Bath, TomTom zo ingesteld dat ik naar het centrum rijd. Wel, bij Bath wordt het wel enorm druk. Best wel een grote stad en historisch, veel herenhuizen hoog en alles van het lijkt wel geslepen zandsteen. Super glad en strak en veel rijen van deze huizen. Het kan niet anders dan dat het een rijke stad moet zijn of in ieder geval moet zijn geweest.

Het was niet alleen het verkeer, de mogelijkheid om even uit de rij te gaan en te stoppen. Maar wat een toeristische drukte. Ik dacht “no way” met mij geen polonaise. Ik schrijf dit wel op en ga door.

Dus naar Wells. Een leuke kleine stad, natuurlijk ook veel toeristen en veel mensen maar overzichtelijk. Ik had vrij snel een breder stuk trottoir gevonden om de motor neer te zetten. Dicht bij de kathedraal. Ik had dus wel bijzonder veel geluk. Dus van de motor af de boel op slot en op alarm. Mijn helm en dingen die ik niet nodig heb, in de koffer!! Ik had een groot bord met een beschrijving van het geheel in zicht en de poort waar ik doorheen moest. ik ga de poort door en zie de kathedraal en dacht “whow” dit moet ik anders doen. Dus terug naar de motor om het trucje nog een keer te doen. Nu met selfiestick en video. Alles in elkaar gedrukt en de opname gemaakt. Ik dacht zo, mooi voor mijn volgers en toen, ik stond op het moment verder te gaan. Ik miste wat, mijn rugzak, waar heb ik die dan. Alles gaat in een split-second door je hoofd. Ik dacht, verdraaid bij de motor natuurlijk. Ik ben terug gerend—gelukkig alles stond zoals ik het achter gelaten. Dan het besef dat het je zo kan gebeuren, dat ik alles niet kwijt was en dat ik lichamelijk niet voelde dat ik had hard gelopen. Vreemde gewaarwording dat laatste. Je verwacht ten minste en versnelde ademhaling, nee dus.

Wel, nu naar de kathedraal en door de poort naar de achterzijde. Best wel indrukwekkend allemaal. Dat er zoveel energie in het bouwen ervan is gestoken met zoveel detail. Bijzonder.

ik dacht verlate lunch naar binnen halen, niet verkeerd in de buurt van de toegangspoort naar de kathedraal was een pub-restaurant. De keuken was nog niet open, althans niet voor een maaltijd. (Ik heb de laatste dagen wel meegekregen dat de keuken om 17:00uur voor het avondeten open staat). Menu-kaart voor de lunch was zeer beperkt. Ik zag meatball’s with tomato-saus. Nu, achteraf toch niet zo’n beste keus. Ik kan thuis ook een blik gehaktballen en een blik gepelde tomaten opentrekken, warm maken maken en …..Uit nood om toch wat voeding binnen te krijgen 4 van de 5 gehaktballetjes opgegeten. De laatste bewust gehalveerd en laten staan. Niks uit eigen keuken, jammer.

Op naar Glastonbury. Het ligt allemaal niet zo ver uit elkaar. Door de stad, langs het centrum en plots zag ik een mooi plekje voor de motor. Niet te ver van het centrum. Breed trottoir, niemand hoeft er last van te hebben. Kan ik de boel verkennen. Ik heb nogal wat opdrachten in dit plaatsje.

ik stapte van de ene wereld in een totaal andere wereld. Ik wist even niet wat me overkwam. Het was ook dat ik het gevoel kreeg de verkeerde kleding aan te hebben. Ik stapte in een wereld van alternatief geklede mensen en powerflower. In een centrum van Zen en alternatieve geneeswijzen. Ik moet nog een keer terugkomen. De coffee-bar “hundred monkeys” heb ik gevonden. The “Chalice Well” de geneeskrachtige bron ook.

De volgende keer dus, nu terug naar de camping.

Blijkt die avond, de pizza-avond. Het pizza-team was al druk aan het voorbereiden. Niet eerder dan 17:00uur kon wat worden besteld. Ik zag in de party-tent van dit geheel mijn camping-buurman Neo zitten. Druk aan het schrijven van een historisch verhaal waar ook deze camping (het landgoed) en eigenaar en de generaties daarvoor in wordt genoemd.

ik heb hem uitgenodigd voor een pizza. Hij trakteerde me op een flesje cider huisgemaakt door de eigenaar van de camping. Intussen hoorde ik het pizza-team druk praten over de oven en de temperatuur. Ik zei tegen Neo, 200grd Celsius. Het bleek 500grd ze moesten wachten om af te koelen. 350grd moet kunnen. Ikzelf was zeer benieuwd. Intussen natuurlijk, na een luide verbale aankondiging dat de keuken open was, camping-gasten in de rij. Nu het waren hele snelle pizza’s, de smaak was goed, de zwarte rand hebben we zelf weg gesneden. Achteraf las ik dat de Romeinen met de temperatuur van 300-350grd de pizza’s bakten. Moet dus kunnen?? Een heerlijke afsluiting op deze manier. Voor het slapen gaan de powerbank aan de lading!!